هان چه حاصل از آشنایی ها
گر پس از آن بود جدایی ها
من با تو چه مهربانی ها
تو و بامن چه بیوفایی ها
من و از عشق راز پوشیدن
تو و با عشوه خودنمایی ها
در دل سرد سنگ تو نگرفت
 آتش این سخنسرایی ها
چشم شوخ تو طرفه تفسری ست
 کارا به بی حیایی ها
مهر روی تو جلوه کرد و دمید
 در شب تیره روشنایی ها
گفته بودم که دل به کس ندهم
تو ربودی به دلربایی ها
 چون در ایینه روی خود نگری
 می شوی گرم خودستایی ها
موی ما هر دو شد سپید وهنوز
تویی و عاشق آزمایی ها
 شور عشقت شراب شیرین بود
ای خوشا شور آشنایی ها

 من پا به پای موکب خورشید
یک روز تا غروب سفر کردم
دنیا چه کوچک است
وین راه شرق و غرب چه کوتاه
 تنها دو روز راه میان زمین و ماه
اما من و تو دور
آنگونه دور دور که اعجاز عشق نیز
ما را به یکدیگر نرساند ز هیچ راه
 آه

این حرف را به جان تو با ترس می زنم
 با عبرت و گرفتن صد درس می زنم
 تو که عاشق کسی شدی و من بی اطلاع
 از چشمهای خسته ی تو حدس می زنم

من یک زمینی ام

 روزی سر بر خواهم آورد

 از لابه لای ابرهای سردرگم و بی نشان،

 و اوج را حس خواهم کرد

 اوج وجود،

 اوج هستی و ...

 من یک زمینی ام

 پاهایم گرما و سرمای زمین را حس کرده اند،

 گاه خارهای زمین پاهایم را آزرده اند و

 گاه گاهی سبزه با طراوتش، آرامش را برایم به ارمغان آورده است.

 همیشه آسمان را در آغوش گرفته ام،

 و همواره اورا در آغوش می فشارم،

 تا اینکه روزی برسد که با او یکی شوم.

اشکهایت را با دستان لرزانم از روی گونه هایت پاک میکنم، نگاهت بی نهایت

معصومانه است. قطره های اشکی را که بر روی انگشتانم مانده است مزمزه میکنم،

 مزه دوست داشتن میدهد، سرت را روی شانه هایم میگذاری و اشکهایت دوباره

 سرازیر میشود، از لرزشی که به شانه هایم میدهی تمام بدنم میلرزد.

 سرت را بلند میکنم و به چشمان خیست زل میزنم، بازهم معصومی و بی گناه،

لبریز عشق. لبهایم را به روی لبهای سرخت میگذارم و لحظه ای در رویا میمیرم،

و تو مرا از این رویا بیدار میکنی وقتی لبهایت را از من میگیری،

و چشمهایت داد میزنند که نمیخواهی وابسته من باشی...

چشمهایم را کسی به زور می بندد ... چشمهایم را اگرببندید پلکهایم بی وقفه تلاش خواهند کرد ... هیچ کس کورتر از آنکه نگاه نمی کند نیست ... پروانه باید در باد رها باشد ... قفس جای پرزدن ندارد این را همه می دانند ... تعجب من بارها از این است که میان اعداد گیج شده اند بعضیها ... ! دلم پروانه ای در مشت ایشان است ..من به نقطه تحمل رسیدم و اینک پرواز کردن کم کم از یاد من خواهد رفت ... زیار اندیشه هایم ،‌انگیزه هایم و امیدهایم دفن می شوند در این قفس ... خدایا پرواز را در حافظه ام حفظ کن تا روزی که درهای قفس را باز کنم و مشت گره کرده ایشان مرا به فضا پرتاب کند

در دستانم خطی نیست

 نه خطی که طول عمرم را نشان دهد

نه خطی که آینده ام را بگوید

و نه خطی که مرا به کسی برساند

تمام خطوط دنیا را در چشمانم پنهان کرده ام

تا از نگاه متعجب کف بین ها دلم خنک شود

اگه یه کم فکر کنی می بینی زندگی ارزش زنده بودن رو نداره

اگه یه کم بیشتر فکر کنی می بینی که زندگی ارزش مردن رو هم نداره

اما اگه خیلی فکر کنی می بینی که مردن و زنده بودن

ارزش فکر کردن و نداره

یادت باشه چیزی که امروز داری شاید آرزوی دیروزت بوده

و بزرگترین آرزوی فردات

پس سعی کن قدر چیزی رو که امروز داری رو خوب بدونی

چون خیلی زود دیر میشه...

من سکوت تو را می نویسم  می نویسم که رنگت پریده

می نویسم کسی تازکی ها  خنده بر روی ماهت ندیده

می نویسم جواب سلامت  ناتمام و خشک و خالیست

دیدن صورت مهربانت  انتظاری عجیب و خیالیست

می نویسم که یادت نمانده  قیمت یک سبد مهربانی

می نویسم که چون خسته هستی  خنده را از لبت می تکانی

می نویسم که در کنج قلبت  گردو غبار عجیبی نشسته

این همه واژه از غصه تو  قلب شعر مرا هم شکسنه

گوشه چشمی به شعرم بینداز  از سکوت تو رنگش پریده

یک نفر صادقانه بگوید  شعری غمگین تر از این که دیده

من به گوشت رساندم که باید  خنده ات را به خاطر بیاری

زیر باران دلت را بشوری  در دلت شاخه ای گل بکاری

گفتی : سالهای سرسبزی ِ صنوبر را،
فدای فصل ِ سرد ِ فاصله مان نکن!
من سکوت کردم!
گفتی : یک پلک نزده،
پرنده ی پندارم
از بام ِ خیال تو خواهد پرید!
من سکوت کردم!
گفتی : هیچ ستاره ای،
دستاویز ِ تو در این سقوط ِ بی سرانجامم
نخواهد شد!
من سکوت کردم!
گفتی: دوری ِ دستها و همکناری ِ دلها،
تنها راه ِ رها شدن است!
من سکوت کردم!
گفتی : قول می دهم هر از گاهی،
چراغ ِ یاد ِ تو را در کوچه ی بی چنار و چلچله
روشن کنم!
من سکوت کردم!
سکوت کردم ، اما
دیگر نگو که هق هق ِ ناغافلم را
از آنسوی صراحت ِ سیم و ستاره نشنیدی!