آنقدر چیزها اتفاق می افتد که نمی دانم از کدامشان شروع کنم.

احساس می کنم در فیلمی بازی می کنم با حرکت تند.

 احساس می کنم زمان به سرعت می گذرد.

شاید برای این است که روزها کوتاه و کوتاهتر می شوند.

 گویی از کنار لحظه ها می گذرم

 این روزها بدون اینکه آنها را زندگی کرده باشم.

انسانی هستم سرما خورده با خوشمزه ترین غذا

 که در دهانش عاری از هر گونه مزه و طعمی است.

همه چیز در ذهنم معلق است.

 در باره همه چیز میتوانم بنویسم

 و لی نمی دانم

 چرا همیشه آنقدر طولش می دهم که دیر می شود

 و موضوع اهمیتش را از دست می دهد.

آنوقت نوشتن می شود یک لیوان چای سرد

 که دیگر میل نوشیدنش را ندارم.

 حالت آدمی را پیدا می کنم

که دیر سر قرارش رسیده باشد.

هان چه حاصل از آشنایی ها
گر پس از آن بود جدایی ها
من با تو چه مهربانی ها
تو و بامن چه بیوفایی ها
من و از عشق راز پوشیدن
تو و با عشوه خودنمایی ها
در دل سرد سنگ تو نگرفت
 آتش این سخنسرایی ها
چشم شوخ تو طرفه تفسری ست
 کارا به بی حیایی ها
مهر روی تو جلوه کرد و دمید
 در شب تیره روشنایی ها
گفته بودم که دل به کس ندهم
تو ربودی به دلربایی ها
 چون در ایینه روی خود نگری
 می شوی گرم خودستایی ها
موی ما هر دو شد سپید وهنوز
تویی و عاشق آزمایی ها
 شور عشقت شراب شیرین بود
ای خوشا شور آشنایی ها

 من پا به پای موکب خورشید
یک روز تا غروب سفر کردم
دنیا چه کوچک است
وین راه شرق و غرب چه کوتاه
 تنها دو روز راه میان زمین و ماه
اما من و تو دور
آنگونه دور دور که اعجاز عشق نیز
ما را به یکدیگر نرساند ز هیچ راه
 آه

این حرف را به جان تو با ترس می زنم
 با عبرت و گرفتن صد درس می زنم
 تو که عاشق کسی شدی و من بی اطلاع
 از چشمهای خسته ی تو حدس می زنم

من یک زمینی ام

 روزی سر بر خواهم آورد

 از لابه لای ابرهای سردرگم و بی نشان،

 و اوج را حس خواهم کرد

 اوج وجود،

 اوج هستی و ...

 من یک زمینی ام

 پاهایم گرما و سرمای زمین را حس کرده اند،

 گاه خارهای زمین پاهایم را آزرده اند و

 گاه گاهی سبزه با طراوتش، آرامش را برایم به ارمغان آورده است.

 همیشه آسمان را در آغوش گرفته ام،

 و همواره اورا در آغوش می فشارم،

 تا اینکه روزی برسد که با او یکی شوم.

اشکهایت را با دستان لرزانم از روی گونه هایت پاک میکنم، نگاهت بی نهایت

معصومانه است. قطره های اشکی را که بر روی انگشتانم مانده است مزمزه میکنم،

 مزه دوست داشتن میدهد، سرت را روی شانه هایم میگذاری و اشکهایت دوباره

 سرازیر میشود، از لرزشی که به شانه هایم میدهی تمام بدنم میلرزد.

 سرت را بلند میکنم و به چشمان خیست زل میزنم، بازهم معصومی و بی گناه،

لبریز عشق. لبهایم را به روی لبهای سرخت میگذارم و لحظه ای در رویا میمیرم،

و تو مرا از این رویا بیدار میکنی وقتی لبهایت را از من میگیری،

و چشمهایت داد میزنند که نمیخواهی وابسته من باشی...

در دستانم خطی نیست

 نه خطی که طول عمرم را نشان دهد

نه خطی که آینده ام را بگوید

و نه خطی که مرا به کسی برساند

تمام خطوط دنیا را در چشمانم پنهان کرده ام

تا از نگاه متعجب کف بین ها دلم خنک شود

اگه یه کم فکر کنی می بینی زندگی ارزش زنده بودن رو نداره

اگه یه کم بیشتر فکر کنی می بینی که زندگی ارزش مردن رو هم نداره

اما اگه خیلی فکر کنی می بینی که مردن و زنده بودن

ارزش فکر کردن و نداره

یادت باشه چیزی که امروز داری شاید آرزوی دیروزت بوده

و بزرگترین آرزوی فردات

پس سعی کن قدر چیزی رو که امروز داری رو خوب بدونی

چون خیلی زود دیر میشه...

باز سالروزی دگر. . .  

باز دلهره از دست دادن خاطرات کودکی !

باز دور شدن از شیرین ترین لحضات زندگی !

چرا باید خوشحال باشم ؟

چرا ؟

چون یک سال از عمرم بیهوده تلف شد ؟

چون در این یک سال  هر چه شنیدم دروغ بود ؟

چون فهمیدم بدترین گناه عاشق بودن است ؟

چون فهمیدم هر کسی لایق اعتماد کردن نیست ؟

پس دیگر نگوئید خوشحال باش . . .

من سکوت تو را می نویسم  می نویسم که رنگت پریده

می نویسم کسی تازکی ها  خنده بر روی ماهت ندیده

می نویسم جواب سلامت  ناتمام و خشک و خالیست

دیدن صورت مهربانت  انتظاری عجیب و خیالیست

می نویسم که یادت نمانده  قیمت یک سبد مهربانی

می نویسم که چون خسته هستی  خنده را از لبت می تکانی

می نویسم که در کنج قلبت  گردو غبار عجیبی نشسته

این همه واژه از غصه تو  قلب شعر مرا هم شکسنه

گوشه چشمی به شعرم بینداز  از سکوت تو رنگش پریده

یک نفر صادقانه بگوید  شعری غمگین تر از این که دیده

من به گوشت رساندم که باید  خنده ات را به خاطر بیاری

زیر باران دلت را بشوری  در دلت شاخه ای گل بکاری