صفحات پاپ آپ

برای دیدن همه عکس ها روی ادامه مطلب کلیک کنید

ادامه مطلب...

برای دیدن همه عکس ها روی ادامه مطلب کلیک کنید

ادامه مطلب...

برای دیدن همه عکس ها روی ادامه مطلب کلیک کنید

ادامه مطلب...

برای دیدن همه عکس ها روی ادامه مطلب کلیک کنید

ادامه مطلب...

برای دیدن تمامی عکس ها بر روی ادامه مطلب کلیک کنید

ادامه مطلب...

من یک زمینی ام

 روزی سر بر خواهم آورد

 از لابه لای ابرهای سردرگم و بی نشان،

 و اوج را حس خواهم کرد

 اوج وجود،

 اوج هستی و ...

 من یک زمینی ام

 پاهایم گرما و سرمای زمین را حس کرده اند،

 گاه خارهای زمین پاهایم را آزرده اند و

 گاه گاهی سبزه با طراوتش، آرامش را برایم به ارمغان آورده است.

 همیشه آسمان را در آغوش گرفته ام،

 و همواره اورا در آغوش می فشارم،

 تا اینکه روزی برسد که با او یکی شوم.

 از منظر دکتر شریعتی، نهضت امام حسین (ع) یک نهضت کاملا عقلانی بود و کار او کاری هدفدار و سیاسی بود. شهادت طلبی او یک خودکشی بی منطق نبود، بلکه هدفش رسوا کردن رژیم اموی بود.مرحوم شریعتی معتقد بود که امام حسین (ع) به خوبی می دانست که هیچ کاری از دست او در مقابل رژیم اموی بر نمی اید. ان نظام را باطل و ناحق میدانست. معتقد بود که با امکاناتی که در اختیار دارد تکان دادن و لرزه افکندن بر اندام ان حکومت برای او ممکن و میسر نیست. تنها چیزی که می توانست انجام دهد رسوا کردن آن منظومه یا نظام حکومتی بود. مرحوم مطهری نیز حرکت امام را حرکتی اصلاحی و برای امر به معروف و نهی از منکر می دانست. در همه تحلیلهای معرفت اندیش خوشبختانه عنصر انتقام گیری و تحریک بسیار کم است. بر خلاف تحلیل های مصلحت اندیشانه و عامیانه که متاسفانه هم بر تحریک عواطف متکی و مبتنی است و هم متضمن عنصر انتقام گیری و کینه توزی و اختلاف انگیزی است. این روحیه انتقام گیری در ادبیات گذشته ما نیز وجود داشته است. یکی از وظایف متفکران و رهبران دینی ما این است که این مطالب را از نو مورد تامل قرار دهند. حتی کسانی یکی از رسالت های امام عصر (عج) را پس از ظهور، انتقام گرفتن از قاتلان ابا عبدالله دانسته اند.

هنوز هم از داستان امام حسین (ع) برای شعله ور کردن و زنده نگه داشتن عنصر انتقام و کینه توزی و خشونت و خونریزی بهره جستن، و از طریق تحریک عواطف، دشمنان عینی و غیر عینی و موهوم و غیر موهوم تراشیدن و این حادثه را خرج آن امور کردن، شایسته نیست . جفا کردن بر یک واقعه حق زیبای انسانی است. شهادت را هیزم کوره خشونت کردن، بدترین استفاده ای است که از این مفهوم والای انسانی می توان کرد.انچه که اکنون بر ما فرض و فریضه است، این است که این حادثه را عالمانه تر بفهمیم تا بتوانیم دین را بهتر بفهمیم و دین شناسی خود را عمیق تر کنیم و دریابیم که شخصیت ها در تاریخ دین با چه موازین و معیارهایی حرکت می کردند. تبعیت از آن بزرگان، پیروی کورکورانه از آنها و اسطوره ساختن ایشان نیست، بلکه کشف معیارهای عمل و داوری آنهاست. دیندار معرفت اندیش باید بداند که ایا قیام امام حسین (ع) در مقابل ظلم سیستماتیک بود یا در مقابل ظلم مقطعی و موردی؟ بی عدالتی های مقطعی گاهی ممکن است بسیار فجیع باشد، اما یک شخصیت برجسته، یک متفکر مجاهد، باید نسبت به بی عدالتی سیستماتیک، یعنی  بی عدالتی ساختاری بهوش باشد و در تشخیص آن جد و جهد بورزد. اگر در نظامی بی عدالتی ساختاری شکل گرفت، وضعیت چنان می شود که تا آن حکومت برنیفتد، آن بی عدالتی بر نخواهد افتاد.

یکی از درسهای مهمی که می توان و می باید از واقعه کربلا گرفت همین است که ببنیم کجا می ارزد که ادمی جان خود را ببازد.تاکنون در تحلیل واقعه کربلا به ما گفته اند که ازادگی و ذلت ناپذیری به ادمی حکم می کند که جان خود را بر سر حریت خویش بگزارد. این درست است. آدمی ، شریف تر، عظیم تر و باارزش تر از ان است که حقارت بخرد یا خود را به متاع های حقیر بفروشد. این جنبه روان شناختی قضیه است.

اما وقتی که ظلم شکل اجتماعی پیدا میکند و شخص با یک بی عدالتی ساختاری و بنیانی مواجه می شود، یعنی می بیند که ظلم تبدیل به یک سنت شده است و می رود که شیوه و رویه همگانی شود، شورش جواز وجوب می یابد. این شوریدن هم عنصری عقلانی دارد هم عنصری عاشقانه. در ان هم سیاست درج است و هم شهادت. هم عاشقی هم عاقلی. و اینجاست که سخن از نگاه جلال الدین رومی نسبت به حادثه کربلا موضوعیت می یابد.

یلدا شب گرم مهربانان جاودانه باد.

 از لحاظ نجومی  شب یلدا یا شب چله ، شب اول زمستان و درازترین شب سال است و فردای آن با دمیدن خورشید روزها بزرگ‌تر شده و تابش نور ایزدی افزونی می‌یابد . این بود که ایرانیان باستان شب آخر پاییز و اول زمستان را شب زایش مهر یا زایش خورشید می‌خواندند و برای آن جشن بزرگی برپا می‌کردند . ریشه این باور و اعتقاد برمی‌گردد به گاه‌شماری و اندیشه‌هایی که ایرانیان مهری دین از آن داشتند . پیشینیان که پایه زندگی‌شان بر کشاورزی و چوپانی قرار داشت و در طول سال ، با سپری شدن فصول و تضاد‌های طبیعی خوی داشتند ، بر اثر تجربه و گذشت زمان با گردش خورشید و تغییر فصول و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار گرفتن ستارگان آشنایی پیدا کرده و کارها و فعالیت‌هایشان را بر اثر آن تنظیم می‌کردند . مثلا از منابع رومی می‌دانیم که پیروان و پاکان به تپه‌ای رفته ، با لباس نو و در مراسمی از آسمان می‌خواستند که آن « رهبر بزرگ » را برای رستگاری آدمیان گسیل دارد و باور داشتند که نشانه زایش آن ناجی ، ستاره‌ایست که بالای کوهی بنام کوه فیروزی که دارای درخت بسیار زیبایی بوده است ، پدیدار خواهد شد و موبد بزرگ برای این موضوع دعایی می‌خوانده که قسمتی از آن هنوز در کتاب "بهمن‌یشت" بر جای مانده است :

      آن شب که سرورم زاید  نشانه‌ای از ملک آید  تاره از آسمان ببارد

هم‌آنگونه که پیشوایم  در آید  ستاره‌اش نشان نماید

 ظاهرا پیش از مسیحی شدن رومیان ، یعنی 300 سال پس از زایش عیسی مسیح ، کلیسا جشن تولد مهر را به عنوان زادروز عیسی پذیرفت ، زیرا زمان تولد او دقیقا معلوم نبود . از این روست که تا امروز بابانوئل با لباس و کلاه موبدان ظاهر می‌شود و درخت سرو و ستاره‌ای در بالای آن‌هم یادگار مهری‌هاست . جالب این‌جا است که یلدا کلمه‌ای است سریانی به‌معنای تولد و به گفته ابوریحان بیرونی آن‌را " شب‌زادان " ترجمه کرده‌اند . آیین شب یلدا یا شب چله ، خوردن آجیل مخصوص ، هندوانه ، انار و شیرینی و میوه‌های گوناگون است که همه جنبه‌های نمادی دارند و نشانه‌ برکت ، تندرستی ، فراوانی و شادکامی هستند . در این شب هم مثل جشن تیرگان فال گرفتن کتاب حافظ مرسوم است . و حاضرین با انتخاب و شکستن گردو از روی پوکی و یا پری آن ، آینده گویی می‌کنند . 

اشکهایت را با دستان لرزانم از روی گونه هایت پاک میکنم، نگاهت بی نهایت

معصومانه است. قطره های اشکی را که بر روی انگشتانم مانده است مزمزه میکنم،

 مزه دوست داشتن میدهد، سرت را روی شانه هایم میگذاری و اشکهایت دوباره

 سرازیر میشود، از لرزشی که به شانه هایم میدهی تمام بدنم میلرزد.

 سرت را بلند میکنم و به چشمان خیست زل میزنم، بازهم معصومی و بی گناه،

لبریز عشق. لبهایم را به روی لبهای سرخت میگذارم و لحظه ای در رویا میمیرم،

و تو مرا از این رویا بیدار میکنی وقتی لبهایت را از من میگیری،

و چشمهایت داد میزنند که نمیخواهی وابسته من باشی...