صفحات پاپ آپ

تا توانی رفع غم از چهره ی غمناک کن

در جهان گریاندن آسان است

اشکی پاک کن

خدا می داند که چقدر سخت تلاش کرده ای وقتی سخت گریسته ای و قلبت مملو از دردست خدااشک هایت را شمرده است وقتی احساس می کنی که زندگیت ساکن است و زمان در گذر است خدا انتظارت رامی کشد وقتی هیچ اتفاقی نمی افتد و تو گیج و نا امیدی خدابرایت جوابی دارد اگر نا گاه دیدگاه روشنی را در مقابلت آشکار سازد و اگر بارقه ی امید در دلت جرقه زد خدا در گوشت نجوا کرده است وقتی اوضاع رو به راه می شود و تو چیزی برای شکر کردن داری خدا تو را بخشیده است وقتی اتفاقات شیرین و دلچسبی رخ داده است و سرلسر وجودت لبریز از شادی گشته است خدا به تو لبخند زده است به یاد داشته باش هر جا که هستی و با هر احساسی خدا می داند

   و من  امروز   فهمیدم دنیا سه روز  است :

   دیروز که   گذشت

   امروز که در آنیم 

  فردا که   شا ید نیاید    

و آن زمان که خدا تو را آفرید به فکر نا امیدی دل من بود 

                                        که با دیدن تو توان زندگی پیدا کرد    

 دوباره رنگ گرفت

 دوباره نفس کشید                               

 دوباره خندید                                                               

 و امروز به یاد آن لحظه دوباره گریه خواهد کرد... 

ای ستاره ها که بر فراز آسمان

 با نگاه خود اشاره گر نشسته اید

ای ستاره ها که از ورای ابر ها

بر جهان ما نظاره گرنشسته اید

اری این منم که در دل سکوت شب

نامه های عا شقا نه پاره می کنم

 ای ستاره ها اگر به من مدد کنید

دامن از غمش پر از ستاره می کنم

با دلی که بویی از وفا نبرده است

جور بیکرانه و بهانه خوشتر است

در کنار این مصاحبان خودسند

ناز و عشوه های زیرکانه خوش تر است

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من

دیگرآن نشاط و نغمه و ترانه مرد

 ای ستاره ها چه شد شد که بر لبان او

آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد

جام باده سرزنگون و بسترم تهی

سر نهادم بروی نامه های او

سر نهاده ام که در میان این سطور

جستجو کنم نشانی از وفای او

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید 

از دو رو یی و جفای مردمان خاک

کاین چنین به قلب آسمان نهان شدید

ای ستهاره ها ستاره های خوب و پاک

من که پشت پا زدم به هر چه هست و نیست

تا که کام او ز عشق خود روا کنم

لعنت خدا به من اگر به جز جفا

زین سپس به عاشقان با وفا بکنم

ای ستاره ها که همچون قطره های اشک

سر به دام نسیاه شب نهاده اید

ای ستاره ها کز آن جهان جاودان

روزنی به سوی این جهان گشاده اید

رفته است و مهرش از دلم نمی رود

ای ستاره ها چه شد که او مرا نخواست ؟

ای ستاره ها ستاره ها ستاره ها

پس دیار عاشقان جاودان کجاست ؟

تموم زندگیم رو به پاش ریختم برای داشتنش همه کار کردم به هر آب و آتیشی زدم از همه چیزم گذشتم برای اینکه داشته باشمش پل های پشت سرم رو خراب کردم باخودم می گفتم اونم داره از همه چیزش می گذره اونم به خاطر من خیلی سختی دیده به خاطر من از همه چیزش گذشته و با همین فکر ها تموم مشکلاتم رو راحت حل می کردم و با همه چیز کنار می اومدم حالا که سالها از اون موضوع می گذره دارم فکر می کنم واقعا اون از چیش برای  من گذشت نه به خاطر من پل ها شو خراب کرد نه خودشو به آب و آتیش زد هر کاری کرد به خاطر خودش بود نه من ، فقط این وسط من همه چیزم رو از دست دادم عمرم رو ، جوونیمو ، موقعیت های مناسبمو ولی یه تجربه خیلی خوبی که بدست آوردم این بود که به هر کسی دل نبندم و به هیچ کس اعتماد نکنم و ...

عروسکی می خواستی رو طاقچتون بکاریش

وقتی بازیت تموم شد کنج اطاق بذاریش

دیگه برای بازی اطاق تو شلوغه

عروسکا بدونید که عاشقی دروغه

تو به دلبری و شوخی دل اگر چنین ربایی

نه گمان برم که یابد زتو بیدلی رهایی

بتو آنزمان که دادم دل از این نبودم آگه

که تراست خوی و عادت چو زمانه بیوفایی   

نه دل مرا دهی باز و نه کام او برآری

به کدام زهره گویم که تو چنین چرایی

ز تو هر جفا که دیدم زفا به جان خریدم

به امید آنکه شاید نکنی زمن جدایی

تو بمن گر آشنایی نکنی گنه نداری 

 گنه از من است که اول به تو کردم آشنایی             

به نیاز و عجز ما بنگر و کبر و ناز چندین

مکن ار چه زیبد از تو همه ناز و کبریایی

نظر از تو برنگیرم که نباشدت نظیری

نه به ناز و دلفریبی نه به حسن و دلربایی

شب قدر هیچ دانی ز شبان کدام باشد

 بود آن شبی که از مهر تو از درم درایی

بکسی فتاده کارم که ببسته عهد و پیمان

 که ز کار مستمندان نکند گره گشایی

بدرون کعبه دل صمد و صنم نگنجد

 زخدا چه میزنی دم تو که طالب هوایی

                     دگران غزلسرایند لطیف و نغز لیکن

                  بتو ختم گشته "عبرت" روش غزلسرایی

تو از تبار مردمان ساده ای که از تو می شود ز پاکی زلال قصه ها شنید و با تو می شود به انتهای قله های دور دست رسید تو از صداقت تمام قلب های پاک و از صفای هب و از اصالت تمام عشق های بی غروب تو از قبیله صفا و پاکی و نجابتی تمام عمر می شود ز خستگی نگفت و با تومی شود به شب اگر چه تیره و طویل و بی طلوع نشست و لحظه ها نخفت تمام عمر می شود ز آرزو سخن نگفت .